شوتی ها یا همان قاچاق برها، که هر نوع کالا، ممنوع و ناممنوع، را از استان های مرزنشین خصوصا استان های جنوبی به مرکز کشور انتقال می دهند.

شوتی، جوانی است که  از سر بیکاری هول زده، صندلی عقب ماشینش را در می‌آورد، به شیشه پنجره‌های عقب ماشین، روکش دودی می‌چسباند، از کف تا سقف فضای خالی پشت صندلی راننده را بسته‌های ریز و درشت باری که مجاز به خروج از حریم بندر نیست می‌چپاند ، بار قاچاق را با یک چادر کُدری استتار می‌کند، روی نمره پلاکش آدامس می‌چسباند و اعداد را ناخوانا می‌کند، پشت فرمان که می‌نشیند، با سرعت بالای 120 کیلومتر 180 ،200 به سمت مقصد سفر می کند، با هزاران اتفاق پیش بینی نشده در طول مسیر، در پایان  محتویات صندوق و صندلی عقب را داخل گاراژ صاحب بار پیاده می‌کند ، مزدی میگیرد تا  شاید مرهمی بر زخم های زندگی اش باشد.

در سال های اخیر مشکل عمده ای که استان لرستان با آن دست و پنجه نرم می کند مشکل "بیکاری" می باشد، بیکاری که ریشه در گذشته دارد و با توجه به مدیریت استان در سال های اخیر به نظر میرسد که این وضعیت همچنان گریبان گیر استان باشد.

مشکل بیکاری در لرستان، یک ویژگی چندوجهی دارد که اگر همه عوامل دست‌اندرکار، در قالب یک سیاست واحد همراه با مسئولیت‌پذیری اجتماعی نتوانند آن را اجرا کنند، این پدیده شوم اجتماعی ـ اقتصادی، لرستان را ترک نخواهد کرد و طبیعتاً اثرات نامطلوب اجتماعی آن دامن‌گیر جامعه خواهد شد.

این بیکاری دلیلی شده بر اینکه کسانی را در اطرافمان که جوانند و صاحب ماشینی مثل پژو، سمند، پارس، زانتیا، حتی پراید و هرچیز دیگر که بیکار و نیاز مالی شدید هیچ راه چاره ای را برایشان باقی نگذاشته است به فکر کارهایی می افتند که به دلیل بالا بودن خطر آن متقاضی کمی دارد و می توانند با آن پولی بدست آورند.

جوانان شهر و دیار من با ماشین های خودشان شوتی می شوند و جنس هایی را که در بندر تحویل می گیرند به دست صاحبشان می رسانند، حتی نمی دانند چه در کیسه هاست فقط باید آن را به مقصد اصفهان ، تهران، ... برسانند ومزدی دریافت کنند.

ارابه های مرگ

رانندگان شوتی به دلیل سرعت زیاد همواره ترس از گیر افتادن در دام گشتی‌های پلیس را دارند، فرقی نمی‌کند روبه‌روی آنها عابر پیاده یا خودرو باشد، سرعت بالا یا به قیمت جان خودشان یا از بین رفتن دیگران منجر می‌شود.

شوتی ها تبدیل به ارابه هایی شدند  که سکان داران آنها جان می دهند و جان می گیرند ، می سوزند و می سوزانند، فکر و ذهنشان معطوف به حداقل رساندن زمان میان مبدا و مقصد است تا نان شبشان را تامین کنند.

این روزها در جاده های استان به خصوص در محور اهوازبه خرم آباد شاهد تصادفات وحشناک خودرهای شوتی چه با عابرین  پیاده و چه با خودروها هستیم ، وهر روز به تعداد آنها افزوده می شود.

تبعات ناشی ازاین پدیده می طلبد مسئولین استان هرچه سریعتر تدابیر ویژه ای بیندیشند تا دیگر در جاده های استان ، جان و امنیت کسی به خطر نیوفتد و به دنبال آن اقتصاد کشور نیز دچارآسیب و تهدید نشود.

یادداشت : هادی کردعلیوند