رئیس انجمن موسیقی لرستان گفت : درآمد حاصل از کنسرت خیریه دونوازی سه تار و تنبک بهداد بابایی و نوید افقه در خرم آباد صرف ساخت مدرسه در منطقه عشایری محروم و صعب‌العبور مُنجر لرستان شد.

به گزارش پایگاه خبری تمدن لر ،  امین عباسیان گفت: درآمد حاصل از کنسرت خیریه دونوازی سه تار و تنبک بهداد بابایی و نوید افقه که برای نخستین بار به همت انجمن موسیقی لرستان با مدیریت اجرایی آقای محمدرضا طاهری و کاوه صفاریان مردادماه سالجاری در تالار شهید آوینی مجتمع فرهنگی ارشاد خرم آباد به منظور حمایت از سیل زدگان لرستانی برگزار شد صرف ساخت مدرسه برای فرزندان منطقه عشایری محروم و صعب العبور مُنجر شد. افتتاح این مدرسه در 18 آبان ماه سالجاری با حضور استاد علی اکبر شکارچی و چند خیر نیک اندیش صورت گرفت.

عباسیان تصریح کرد: احداث مدرسه عشایری حاصل نغمه ای است که از سر مِهر و همدلی از سر پنجه های دو تن از بزرگان موسیقی ایران آقایان بهداد بابایی و نوید افقه نواخته شد و با استقبال بی نظیر مردم هنردوست لرستانی آن را تقدیمِ مردم نیک و بی آلایش منطقه عشایری مُنجر نمودیم. ( منطقه مُنجر از مناطق صعب‌العبور و کوهستانی جنوب استان لرستان است و ساکنین این منطقه هنوز به‌صورت ییلاق و قشلاق زندگی می‌نمایند.)

وی اظهار داشت: افتتاح این مدرسه با حضور استاد شکارچی به نمایندگی از دو نوازنده چیره دست بهداد بابایی و نوید افقه و حمایت مهندس قنایی و دکتر طوسی برای تجهیز مدرسه به پنل‌های خورشیدی و تهیه لباس دخترانه و پسرانه برای دانش آموزان همچنین تهیه کتاب، قفسه کتاب و تجهیز داخلی مدرسه به همت علیرضا رئیس دانایی مدیرانتشارات نگاه و مهندس رضا بابکی از انجمن حامی کتاب کودک و عملیات نصب و راه‌اندازی و استقرار آن با همت حسن نجاریان نخستین ایرانی فاتح قله اورست و خانم اصغری انجام شد.

این مقام مسئول با اشاره به اینکه مدرسه قدیمی از سنگ چین ساخته شده و با پلاستیک روی آنرا می پوشاندند و دانش آموزان روی زمین ناهموار می نشستند، گفت: دانش آموزان از روزهای بارانی گله مند بودند که صدای بارش باران روی پلاستیک مانع ازشنیدن صدای معلم و هم کلاسی هایمان می شد.

 عباسیان با ابراز خرسندی از این حرکت فرهنگی گفت: هنرمندان خیرخواه از خانواده موسیقی اگر با حمایت مردم دست به دست هم دهند قادر به برداشتن  گام های تاثیرگذاری در راه آبادانی و توسعه ایران عزیز هستند ( حتی در دل کوهستانیِ درختان بلوط و صخره های خشن ) «کِه گٓر دو برادر نٓهند پُشت به پُشت     تٓن کوه را خاک ماند به پُشت»  فردوسی.