یکی از موضوعاتی که براساس تجربیات گذشته دیده‌ایم این است که وقتی یک مقام ارشد کشوری به یک استان سفر می‌کند تعداد زیادی نامه از گرفتاری‌ها و مشکلات فردی شهروندان توسط خود شهروندان به صورت فردی، تحویل آن مقام می‌شود بلکه گشایشی در مشکل مربوطه فردی شهروند، حاصل شود.
اما روال اصولی، نظام‌مند و منطقی کار چیست؟
در این رابطه باید توضیح بدهم که روال نظام‌مند کار این است که مطالبات و مشکلات شهروندان نه به صورت هر شهروند یک نامه به دست، بلکه به صورت نهادی و صنفی، برای مقامات سفرکننده و مقامات ارشد، بیان و منعکس شود.
به این صورت که مثلاً اگر یک کشاورز دارای مشکلات صنفی و شغلی حرفه کشاورزی است یک سندیکای قوی یا انجمن و تشکل قوی متشکل از کشاورزان و دارای هیئت مدیره منسجم و منتخب کشاورزان وجود داشته باشد تا مشکلات قشر کشاورز از طریق آن سندیکا یا تشکل صنفی قوی، به صورت تألیف و تجمیع مطالبات، به مقامات حکومتی منتقل بشود و مقامات هم با اینگونه نمایندگان صنفی جامعه، دیدار و گفتگو داشته باشند.
یا اگر یک مشکل محیط‌زیستی وجود دارد مشکل مربوطه نه به صورت نامه به دست بودن فردی و دویدن دنبال خودروی مقامات ارشد، بلکه از طریق سازمان‌ها و تشکل‌های مدنی قوی مدافع محیط زیست به صورت نهادمند و تجمیع‌شده، بیان شود.
اگر در بخش تولید، فلان مشکل یا مشکلات هست از طریق وجود یک تشکل یا سازمان قوی متشکل از تولیدکنندگان و نمایندگان تولیدکنندگان، مشکلات و مطالبات، تألیف و تجمیع شده و در دیدار و گفتگو با مقامات، به عنوان نمایندگان صنفی تولیدکنندگان، مطرح شوند.
به دیگر سخن، تشکل‌های مدنی و صنفی جامعه باید به قدری قوی باشند که مشکلات و مطالبات هر قشری را در قالب نهادی همان صنف، پیگیری و منعکس نمایند.
روی دیگر قضیه آن است که هر شهروندی، خودش به صورت فردی، دست به نامه‌نگاری بزند یا دنبال خودروی مقامات مختلف همچون یک دونده، دوندگی کند و صدها نامه‌ی فردی با مشکلات و مطالبات مشابه همدیگر، به دست مقام مربوطه برسد که طبیعی است با حجم زیاد نامه‌های فردی با مضامین مشابه یکدیگر، امکان پاسخگویی به تک‌تک نامه‌ها، خودش نیازمند ایجاد یک بوروکراسی اداری اضافه‌تر از نظر نیروی انسانی و وقت و هزینه بیشتر خواهد بود.
یادداشت : شهرام شرفی/ پایگاه خبری تمدن لر